Ten wpis dedykuję szczególnie tym, którzy niosą w sobie ranę związaną ze swoim domem rodzinnym, a więc także sobie. Kiedy byłam dzieckiem, uwielbiałam wpatrywać się w okna cudzych domów, zwłaszcza wtedy, gdy na dworze było już na tyle ciemno, że w tych domach świeciło się światło. Za czasów mojego dzieciństwa rolety i żaluzje nie były jeszcze tak powszechne jak dziś, więc z łatwością można było podejrzeć fragmenty wnętrza i zarysy domowników widzianych z ulicy. Dlaczego to robiłam? Bo potrzebowałam wyobrażać sobie, że tam, w środku, jest szczęśliwa rodzina – spokojny i opanowany ojciec, szczęśliwa, obecna mentalnie i dostępna emocjonalnie matka. Że to miejsce jest ładne – są współczesne meble, dywany i inne sprzęty. Za każdym razem, patrząc w czyjeś okna, wyobrażałam sobie, że tam jest mój dom, że tam mieszkają moi rodzice, że tam jest bezpiecznie. Wyobraźnią i sercem tworzyłam wymyślony dom, dobry dom. Nie wiedziałam wtedy,…

Kiedy dzieciństwo jest pełne przykrych sytuacji, doświadczeń, które nigdy nie powinny być udziałem małego dziecka (a może w ogóle człowieka), ale jednak się dzieją, to reakcja na nie bywa tak mocna, że cała reszta traci na znaczeniu.

Złość – królowa emocji Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie korespondencja z pewną bliską mi osobą. Jej wypowiedź przypomniała mi, jakie było moje podejście do emocji przez niemal całe życie, jaką miałam relację z emocjami, a właściwie, że tej relacji nie było… W moim domu rodzinnym dostałam dwa przekazy dotyczące emocji. Pierwszy – nie wolno czuć żadnej z tzw. złych emocji (ja nazywam je trudnymi, przykrymi lub niewygodnymi). Drugi dotyczył wyłącznie złości – jeśli pozwalasz sobie ją czuć, siejesz wokół siebie straszliwe zniszczenie, które nie jest do odbudowania. Pierwszy przekaz pochodził od mojej mamy, która od zawsze tłumiła niewygodne emocje, a drugi od ojca, który jako jedyny miał prawo w naszej rodzinie okazywać złość. Sam także jej nie czuł, nie potrafił wejść z nią w kontakt i na nią dojrzale odpowiadać. Potrafił ją jedynie kanalizować w bardzo destrukcyjny i raniący dla otoczenia sposób. I właśnie wymiana myśli…

Jak powstaje trauma prenatalna? Kiedy wiele lat temu usłyszałam od Kamy Korytowskiej, że pierwszym doświadczeniem dla zapłodnionego jajeczka jest moment kontaktu z macicą, poczułam to w każdej swojej komórce. Nie dlatego, że byłam ciąży, ale dlatego, że w krótkiej chwili zawróciło mnie to do pamięci kontaktu z macicą mojej mamy, gdy byłam w niej zaledwie jajeczkiem. W tamtym okresie mojego życia, gdy przyszły do mnie te słowa, dopiero stałam w progu drzwi prowadzących do moich traum. Za drzwiami widziałam jedynie szarą mgłę i nie wiedziałam, że aby dalej żyć, muszę w nią wejść i bardzo powoli doświadczać na nowo bólu, który odłożył się w moim ciele, a który musiałam wyprzeć, żeby przeżyć. Od tamtej pory regularnie moja pamięć przywoływała obrazy i doznania, które nie mogły zadziać się nigdzie indziej jak tylko w moim pierwszym domu – w macicy mojej mamy. Podzielę się z Wami wszystkim, co wiem na temat związku między naszym życiem a doświadczeniami z macicznego domu. Część…

Gdy droga do celu jest walką, możesz dotrzeć do niego martwy… Gdybym sama tego nie doświadczyła, mogłabym nie dowierzać. Mogłabym dyskutować, że przecież jak chce się osiągnąć upragniony cel, trzeba się wspinać pod górę, zmagać, czasem siłować ze sobą, przekraczać siebie, by rozbijać wewnętrzne blokady, przeć niezłomnie mimo przeciwności itd. Dlaczego właśnie tak? Bo nikt mi nie powiedział, że droga do celu to przede wszystkim zaufanie. To działanie w wewnętrznej miękkości i oddanie efektu opiekuńczym dłoniom Życia – naszemu najtroskliwszemu rodzicowi. To właśnie Ono, przez niektórych nazywane Bogiem, Wszechświatem, Źródłem czy Siłą Wyższą, w każdej chwili dba o nas, swoje ukochane dzieci, by nasze pragnienia, potrzeby i dążenia spełniały się dokładnie wtedy, gdy jest ich czas i nasza gotowość na nie. Gdy droga do celu jest walką, szarpiemy się z całym światem, z samym/ samą sobą i właśnie z Życiem. Spalamy się, niejednokrotnie nadużywając siebie…

Relacja. Czym jest? Dla mnie to spotkanie dwóch osób, w którym dochodzi do wymiany energii. Za każdym razem. Energię te stanowią przede wszystkim dobra psychiczne i emocjonalne, ale też materialne. Zdrowa, służąca relacja to taka, w której krążąca między dwiema stronami energia jest w równowadze. W której po każdym wspólnym kontakcie każdy jest syty. I czasem jedna ze stron może przez jakiś czas dawać więcej bez poczucia wykorzystywania, np. gdy ta druga strona jest w potrzebie. W zdrowej relacji jest to możliwe, bo każda ze stron wie, że po trudnych momentach wszystko się zharmonizuje i pokarm znów będzie płynąć w obu kierunkach bez zakłóceń. Poczucie braku w relacji Co się jednak dzieje, gdy w relacji (jakiejkolwiek – między partnerami, przyjaciółmi, rodzicami a dziećmi, zawodowej itd.) niemal nieustannie ktoś jest głodny, energetycznie odwodniony, z poczuciem nadużywania i wykorzystywania? Taka relacja zaczyna wtedy kuleć, bo nie stoi już na silnych i zdrowych nogach, tylko na nogach, które…

RATUNKU! POMOCY! NIECH MI KTOŚ POMOŻE! NIE WIEM JAK! NIE WIEM! NIE UMIEM!   – te słowa wydobyło dziś z siebie moje wewnętrzne dziecko. Krzyczało, szlochając i powtarzając je raz po raz. A ja razem z nim. Czułam ból, rozpacz i bezradność dziecka, którym byłam. Zobaczyłam małą dziewczynkę, której ciało i umysł są na krawędzi wytrzymania tego, co widzi i czuje wobec tysiące razy powtarzającej się sytuacji. Która od ponad 30 lat trzyma w sobie krzyk, który wtedy, w obliczu tego trudnego, nie mógł zostać uwolniony. Dziś pozwoliłam Jej na to, by w bezpiecznej przestrzeni samochodu, na odludziu opowiedziała swoją rozpacz. Rozpacz trudną do opisania, tak intensywną. Rozpacz dziecka, które tysiące razy stało w obliczu dorosłych zupełnie nie radzących sobie z własnymi emocjami. Które czuło ogromne zagrożenie i nic nie mogło zrobić. Bo było tylko dzieckiem. Dziś przyszła do mnie znienacka, by pierwszy raz w życiu zawołać rozpaczliwie o pomoc. Krzyczała do sąsiadów, do innych dorosłych, którzy dobrze…

Dziś bardzo osobiście. Czuję potrzebę podzielenia się tym, co ostatnio zauważyłam i intensywnie obserwuję, co jakiś czas gubiąc się i odtwarzając ten sam wzorzec zachowania. Tak trudno jest wyjść z utartych kolein i zacząć poruszać się w innych kierunkach niż tylko w przód i w tył 😕 Od jakiegoś czasu czułam niechęć do mojego nowego przedsięwzięcia, którym są blog, kanał na YouTube i strona na facebooku. Każde zajrzenie w te miejsca od paru tygodni było dla mnie niewygodne, odraczałam je. Na szczęście przyszedł ten wspaniały moment „acha” i rozpoznałam przyczynę 🙂 Podczas korzystania z przewodnictwa Justyny Pettke nauczyłam się od Niej, że każdy nasz wytwór to nasze „dziecko”. Szybko zrozumiałam, że skoro tak jest, to proces tworzenia tego można porównać do stwarzania dziecka i ciąży. I zaczynając od najprostszych rzeczy – np. przygotowanie posiłku, przez te o większej wadze idąc – np. zakładanie firmy, a kończąc na tych (wg mnie) największych – stwarzanie dziecka,…

Wydarzenia ostatnich tygodni uruchomiły we mnie ogromne poczucie ograniczania mnie i wymuszania na mnie posłuszeństwa oraz poczucie niesprawiedliwości (komuś wolno tyyyle a komuś innemu nie wolno nic w pewnych obszarach). W końcu zapłonął we mnie gniew, który przyszedł po lęku i bezsilności. Dużo czasu spędziłam, wsłuchując się w niego, rozpoznając jego źródło i uznając go. Z tych trudnych wewnętrznych procesów wyszły ze mnie poniższe słowa. Ktoś, kto doświadczył dyktatury w swoim domu rodzinnym, we własnym dzieciństwie, ale wyparł i/lub zaprzeczył temu, może w dorosłości przyjmować postawę pełnego podporządkowania, bez cienia sprzeciwu wobec każdego, kogo odczuwa jako autorytet (zniekształcony autorytet) – to może być w skali mikro, np. partner/ka, nauczyciel, szef w pracy, przyjaciel, lub w skali makro, np. wpływowa grupa czy rząd. Dlaczego tak się dzieje? Dlatego, że kiedyś niezwykle mocno wmówiono tej osobie, że nie ma żadnych praw, że jej potrzeby i preferencje nic nie znaczą…

Od paru lat na pytanie, czym jest wewnętrzne dziecko, byłam w stanie odpowiedzieć od razu. Kilka dni temu zatrzymałam się, bo zobaczyłam, że, mówiąc o wewnętrznym dziecku, mówię słowami innych osób, używam czyichś określeń. Nie dlatego, że nie mam swojej własnej szaty na ubranie tego wewnętrznego zjawiska, tylko to, co zawsze o nim słyszałam, było tak dobrze powiedziane, że korzystałam z tego. Przez lata trafiałam na tak piękne i rezonujące ze mną opisy wewnętrznego dziecka, że nie czułam potrzeby, by coś więcej z tym robić. Gdy ostatnio pojawiło się pytanie – czym jest DLA MNIE wewnętrzne dziecko, nastała cisza. Ale nie taka, gdy nie mamy żadnej myśli w głowie i jedyne, co wychodzi z naszych ust to „yy”, „ee” albo „nie wiem” 😉 Wypełniła mnie cisza, w której jakaś przestrzeń we mnie zrobiła mi tyle miejsca, bym mogła w nią zajrzeć i znaleźć odpowiedź. Ponieważ wewnętrzne dziecko jest przeze mnie bardziej czute niż…