-
Mam prawo zająć się przeszłością – by opatrzyć rany z dzieciństwa
Pamiętam lipcowy, słoneczny dzień 2017 roku, gdy obejrzałam pierwsze nagranie Magdaleny Szpilki pt. „Od czego zacząć…?”. Sprawiło, że osunęłam się na podłogę, wyjąc z bólu. To była pierwsza osoba w moim życiu, która powiedziała to, co moje rozszarpane serce chciało usłyszeć. Mimo że kierowała swoje słowa do wielu ludzi, czułam, jakby mówiła tylko do mnie. Jako pierwsza powiedziała mi, że mam prawo czuć ból przeszłości, że mam prawo o nim mówić. I mam prawo zajmować się nim tak długo, jak długo tego potrzebuję. Wtedy też zaczęłam rozumieć, dlaczego czuję taki wkurw, gdy ktoś mi mówi, że za długo trwa to moje wracanie do przeszłości, że powinnam już to zostawić, zamknąć ten rozdział, że to mnie wykańcza, że użalam się nad sobą, tkwię w stanie ofiary itd. A Magdalena jako pierwsza powiedziała mi w tym filmiku, że mam prawo tulić swoje bolesne dzieciństwo dopóty, dopóki nie poczuję ulgi. Zdaję…
Zobacz również
Wiemy, bo czujemy!
-
Dziecko – podświadomość kobiety w czasie ciąży
Kobieta i dziecko są jednym. Nic ich nie odgradza. Jest ciągły przepływ. Kierunek zawsze ten sam – z dużego ciała do małego. Kiedy kobieta zachodzi w ciążę i ma w sobie drugie istnienie, jej najważniejszym, biologicznym zadaniem jest utrzymanie go przy życiu i urodzenie. Aby tak się stało, nie mogą jej nadmiernie obciążać przykre doświadczenia i trudne emocje. Natomiast, jeśli takie się pojawiają, musi albo się nimi zająć albo zadziała mechanizm, dzięki któremu rozwijające się w niej życie przetrwa. Tym mechanizmem jest przeniesienie trudnego i dużego ładunku energii pochodzącej z emocji lub myśli na dziecko. Czyli, jeśli zabraknie u kobiety samoświadomości lub psychicznej siły, tym trudnym, które przyjdzie, zajmie się to nowe życie. Niestety w przeważającej części przypadków, to dziecko właśnie przejmuje trudne emocje i myśli matki, która odcinając się od siebie, nie ma wglądu w swój psychiczny świat i możliwości, by zaopiekować…
-
Gdy dziecku odbierze się wszystkie prawa
Wydarzenia ostatnich tygodni uruchomiły we mnie ogromne poczucie ograniczania mnie i wymuszania na mnie posłuszeństwa oraz poczucie niesprawiedliwości (komuś wolno tyyyle a komuś innemu nie wolno nic w pewnych obszarach). W końcu zapłonął we mnie gniew, który przyszedł po lęku i bezsilności. Dużo czasu spędziłam, wsłuchując się w niego, rozpoznając jego źródło i uznając go. Z tych trudnych wewnętrznych procesów wyszły ze mnie poniższe słowa. Ktoś, kto doświadczył dyktatury w swoim domu rodzinnym, we własnym dzieciństwie, ale wyparł i/lub zaprzeczył temu, może w dorosłości przyjmować postawę pełnego podporządkowania, bez cienia sprzeciwu wobec każdego, kogo odczuwa jako autorytet (zniekształcony autorytet) – to może być w skali mikro, np. partner/ka, nauczyciel, szef w pracy, przyjaciel, lub w skali makro, np. wpływowa grupa czy rząd. Dlaczego tak się dzieje? Dlatego, że kiedyś niezwykle mocno wmówiono tej osobie, że nie ma żadnych praw, że jej potrzeby i preferencje nic nie znaczą…